Geceleri yatağımın sıcaklığında atan kalp yalnızlığımı unutturan.
Korkmadığım tek ses onun küçük harfle atan tınısı.
Kendini dinleten şımarık bi çocuk gb masum,
Kendi sesini bile duymak istemeyen üzgün bi aşık gb sessizliğe aç..
Sadece kendi varlığımda mutluyum ben,
Kendi sesimde, kendi yüzümde.
Bencilliğim hep yanımda ve okuduğum kitabın sayfaları tek sırdaşım.
İnsanın kendiyle dost olabilmesi değil mi zaten en önemli silahı, ya da en acısı başkalarıyla var olmak zorunda olması..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yaz bağalım