Bilmiyorum üzgünüm.

Nefessiz kalıyorum ancak içimin acısıyla uyanabildiğim rüyalarımda.
Sen kimsin ?
Onu da bilmiyorum.
Adın nedir ? Nerde yaşarsın ? Ne yaparsın ? ..


Ne zaman aklım seninle dolsa
Ne yapacağımı şaşırıyorum
Ve
Ne zaman bilemesem ne yapacağımı
Boşuna boşuna yaşıyorum diyorum.

Ne olurdu gelsen diye yalvarıyorum kendime
Ama gelsen nereden gelirdin
Onu bile bilmiyorum.

Evet;
Seni tanımıyorum.
Ama ne zaman aklım seninle dolsa
Gözlerim ya gülücüklerle ya da yaşlarla doluyor.
Aklım ne zaman seninle dolsa
Ne düşüneceğimi bilemeyip saçma sapan şeylerin içinde oluyorum.

Seni tanımıyorum
Ama sanki çok yakın bir dostsun,
Seni tanımıyorum
Ama sanki alıp verdiğim nefes, soluduğum havasın.
Nefes olarak alıp, küçük damlalar halinde atıyorum seni vücudumdan,
Ve kendimi tanıyamıyorum.
Ama aklıma geldiğin her vakit;
Tanımadığım birinin huzuruyla doluyo sayende içim.

Kimsin bilmiyorum,
Ve bu yüzden
Geldiğini, gittiğini, yerini bilemiyorum.

Seni bulamıyorum
Çünkü gözlerim seni arayamıyor.
Seni duyamıyorum
Çünkü kulaklarım tınını bile bilmiyor.
Ama herşeye rağmen içimdesin,
Yüreğim tadını alıyor.
Kimsin bilmiyorum...

Uzaktan bakıyorsun bana hissediyorum
Ama ne farkeder ki ?
Belki boş sokaklarda uçuşan bir toz
Belki de en sevdiğim pastanın içindeki çikolata kadar
Mümkünsün bana..

Hiçbirşey bilmiyorum
Çünkü seni tanımıyorum..